Pęcherzyca zwykła
Pęcherzyca zwykła jest chorobą autoimmunologiczną, która cechuje się pęcherzami występującymi na skórze oraz błonach śluzowych.
Zmiany śluzówkowe zazwyczaj występują jako pierwsze. Jest to najczęstsza odmiana pęcherzycy. Choroba rozpoczyna się nadżerkami na błonach śluzowych jamy ustnej. Mogą one pojawić się na wiele tygodni lub miesięcy przed zmianami skórnymi, jednak czasem pozostają niezauważone.
Niekiedy zmiany pęcherzowe powstają również w obrębie spojówek, jamy nosowo-gardłowej, strun głosowych i przełyku. Lokalizacja zmian może być rozmaita. W okresie aktywnym stwierdza się objaw Nikolskiego. Obok pęcherzy mogą występować zmiany rumieniowate. Przebieg choroby jest przewlekły.
Rozległe nadżerki w jamie ustnej mogą powodować dolegliwości bólowe, co utrudnia przyjmowanie pokarmów. Nadżerki umiejscowione w gardle i na strunach głosowych mogą powodować bezgłos. Stan ogólny chorych jest dobry.
Do wystąpienia pęcherzycy predysponowane są osoby cierpiące obecnie lub w przeszłości na inne schorzenia z autoagresji. Czynnikiem ryzyka jest też przyjmowanie leków, np. penicylaminy i kaptoprylu. Wywołują one objawy u osób szczególnie predysponowanych. Na pęcherzyce częściej zapadają osoby posiadające oparzenia słoneczne lub chemiczne skóry.
