Piodermia zgorzelinowa – co to takiego?

Piodermię zgorzelinową po raz pierwszy opisano w latach 30. XX wieku. Brunsting i wsp., na bazie obserwacji pacjentów z nawracającymi owrzodzeniami skóry, wyodrębnili nową jednostkę chorobową. Z owrzodzeń chorych izolowano bakterie, które uznano za jeden z głównych czynników choroby. Nie sposób definitywnie zaprzeczyć udziału bakterii w chorobie, jednak coraz nowsze publikacje i wytyczne wskazują, że bakterie mogą, ale nie muszą być jej przyczyną. Jednostka chorobowa jest trudna do opisania ze względu na niewiele prac z zakresu epidemiologii, które pokazywałyby rozwój i dynamikę schorzenia na przestrzeni lat.

Najczęściej pacjenci to osoby pomiędzy 30. a 60. rokiem życia, choć opisane są przypadki występowania choroby u dzieci. Schorzenie występuje rzadko, w obecnej klasyfikacji zaliczane jest do tzw. dermatoz neutrofilowych. Na tę chwilę uważa się, że wystąpienie piodermii związane jest z mechanizmami immunologicznej odpowiedzi na poziomie komórkowym oraz intensyfikacji reakcji zapalnej. Coraz więcej zespołów badawczych stwierdza, że u chorych na piodermię diagnozuje się nieprawidłowości w funkcjonowaniu neutrofili i monocytów, które są nadreaktywne. Dodatkowo badania wskazują na nadprodukcje takich czynników, jak TNF-alfa, IL-1, IL-6 i IL-8. Niestety mimo postępu naukowego ciężko jednoznacznie określić, co może być konkretną przyczyną wystąpienia choroby. Wśród wielu chorych obserwuje się zależność pomiędzy występowaniem jednostek chorobowych narządów wewnętrznych, zaburzeniami hematologicznymi a pojawieniem się piodermii. Lekami pierwszego wyboru są glikokortykosteroidy, cyklosporyna A oraz środki immunosupresyjne.