Pęcherzyca rumieniowata i łojotokowa
Odmiana łojotokowa cechuje się nietrwałymi, wiotkimi pęcherzami i i hiperkeratotycznymi strupami.
Na twarzy powstają zmiany rumieniowo-złuszczające. Ta odmiana łączy się z odchyleniami immunologicznymi, typowymi dla tocznia rumieniowatego.
Na twarzy występują zmiany skórne, przypominające toczeń rumieniowaty. Na tułowiu można zaobserwować zmiany podobne do łojotokowego zapalenia skóry. Występują pęcherze poronne. W związku z tym, że pęcherze są bardzo powierzchowne i łatwo przerwać ich pokrywę, na ogół dominują nadżerki, ogniska rumieniowo-złuszczające i/lub strupy o żółtobrunatnej barwie umiejscowione na twarzy, plecach i w okolicy mostka.
Przebieg choroby jest przewlekły. Odmiana rumieniowa może współistnieć z różnymi chorobami autoimmunologicznymi. Zjawiska immunologiczne, które są charakterystyczne w przypadku tych chorób to złogi immunoglobulin na granicy skórno-naskórkowej oraz autoprzeciwciała pemphigus związane w naskórku.
W surowicy mogą występować przeciwciała przeciwjądrowe lub charakterystyczne dla występujących chorób autoimmunologicznych.
