Dermatologiczne aspekty menopauzy

Powszechnie wyróżnia się dwa mechanizmy starzenia:

1. Teoria zaprogramowania zakładająca, że za starzenie odpowiedzialne są czynniki genetyczne tzw. gerontogeny. Mutacje genów są przyczyną gwałtowniejszego starzenia się ustroju. Mają również wpływ na szybszą degradację kolagenu.
2. Teoria zwana scholastycznym procesem starzenia się komórek i tkanek tłumaczy się jako zaburzenia biochemiczne, które uszkadzają DNA, aminokwasy i białka. Duży udział w tego typu uszkodzeniach mają aktywne związki tlenu. Skóra osób starszych staje się cienka, pomarszczona, pokryta bruzdami, wiotka, odwodniona i bladożółta. Zaburzeniom ulegają również proporcje grubości poszczególnych warstw. Zanikają warstwy naskórka i skóry właściwej, a tkanka podskórna staje się grubsza. Wygładzeniu ulega granica naskórkowo-skórna, a naskórek zaczyna oddzielać się od podłoża. Sople naskórkowe oraz brodawki skórne zmniejszają się o połowę. Proces ten nasila się u kobiet po 40. roku życia i jest przyczyną łatwych urazów oraz upośledza odżywanie i uwodnienie naskórka.