Niejeden człowiek zastanawia się nad tym, jaką ilość wypadających dziennie włosów można uznać za normalną – obawy dotyczące potencjalnego łysienia pojawiają się, wbrew pozorom, nie tylko u mężczyzn, ale również i u kobiet. Utrata pewnej ilości włosów każdego dnia jest jednak zjawiskiem w pełni normalnym, a to, ile dokładnie włosów wypada u danego człowieka, zależne jest od wielu czynników – jest to bowiem swego rodzaju cecha osobnicza, ale i wpływ na to mają hormony oraz… przeżywane emocje.

Trądzik kojarzy się przede wszystkim jako dolegliwość nastolatków. Niestety zmiana metryki wcale nie powoduje, że trądzik się nie pojawi. Dorośli również zmagają się z tą przypadłością.

Łojotokowe zapalenie skóry (wyprysk łojotokowy) jest dość częstą chorobą występującą u niemowląt, nastolatków i osób dorosłych. Jest to przewlekła dolegliwość obejmująca owłosioną skórę głowy, twarz, klatkę piersiową, plecy, doły pachowe i pachwiny – regiony o dużej gęstości występowania gruczołów łojowych. Choroba ta może wiązać się z zakażeniem ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) lub chorobami z kręgu autoagresji. Współczynnik chorobowości w populacji ogólnej wynosi 1-3%.

Oparzeniami chemicznymi nazywamy te, które powstały na skutek kontaktu z kwasami, zasadami lub solami metali ciężkich. Do wypadków z użyciem powyższych substancji dochodzi zwykle w zakładach pracy lub rzadziej w domu. Żrące związki chemiczne lub ich opary mogą uszkodzić drogi oddechowe, błony śluzowe i skórę. W zdecydowanej większości przypadków oparzeniom ulegają ręce i twarz.

Swędzenie skóry głowy oraz pojawienie się charakterystycznych, złuszczających się tarczek na skórze początkowo przypominających łupież może oznaczać łuszczycę skóry głowy. Właściwe rozpoznanie choroby jest często bagatelizowane. Aby właściwie rozpoznać chorobę, warto poznać jej przyczyny i charakterystyczne dolegliwości.

Trądzikiem pospolitym nazywamy zapalną chorobę mieszków włosowych. Występuje niezmiernie często, nawet u 90% nastolatków, jednak u większości jego przebieg jest łagodny. Niekiedy zdarza się, że rozpoczyna się późno po okresie pokwitania – około 40. roku życia.

U dzieci, które nie kontrolują jeszcze czynności fizjologicznych, występować może łagodne pieluszkowe zapalenie skóry. Najczęstszą przyczyną jego powstawania jest zwyczajne podrażnienie przez mocz lub kał.  Niekiedy przebieg różnych zakażeń (wirusowych, bakteryjnych,  grzybiczych) oraz inwazji pasożytniczych może imitować pieluszkowe zapalenie skóry. Jak je odróżnić i na jakie objawy zwrócić szczególną uwagę?

Każdy marzy o gładkiej i pięknej skórze. Niestety często skórę szpecą nieestetyczne blizny (m.in. skutek przebytego trądziku). Problem jest szczególnie dotkliwy dla kobiet, które zmuszone są ukrywać niedoskonałości pod warstwą makijażu. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, w jaki sposób można zniwelować widoczność blizn.

Skóra stanowi największy narząd ciała człowieka, pełniąc przy tym szereg bardzo istotnych dla organizmu funkcji. W związku ze zmianami patologicznymi, jakie można zaobserwować na jej powierzchni, ma ona także duże znaczenie w wykrywaniu nowotworów złośliwych atakujących narządy wewnętrzne. Naukowcy wykryli wiele zależności pomiędzy występującymi schorzeniami nowotworowymi a zmianami na powierzchni skóry, opisując je jako jednostki chorobowe, np. glucagonoma, choroba Pageta, rogowacenie ciemne, zespół Birt-Hogg-Dubè, zespół znamion podstawnokomórkowych, zespół Bazexa, zespół rakowiaka.

Uporczywy, trudny do opanowania świąd, widoczne na skórze nawracające zmiany zapalne i nieestetyczne sączące się rany, stygmatyzacja i wykluczenie, to codzienność pacjentów z atopowym zapaleniem skóry (AZS). Wbrew powszechnej opinii AZS, nie jest wysypką ani schorzeniem wyłącznie wieku dziecięcego. To poważna choroba immunologiczna, która odciska piętno na życiu pacjenta i jego rodziny, obniża jego jakość, ma wpływ na stan psychiczny chorego, aktywność zawodową i relacje społeczne.  Ponad 90% pacjentów doświadcza znaczącego pogorszenia jakości życia w wyniku AZS – informują eksperci Koalicji na rzecz AZS.

EB, czyli pęcherzowe oddzielanie się naskórka, jest jedną z genodermatoz, czyli chorobą, u podłoża której leżą mutacje w zakresie genów kodujących białka odpowiedzialne za połączenia pomiędzy poszczególnymi warstwami skóry. Wachlarz objawów jest bardzo szeroki i zależny zarówno od genu, typu mutacji, jej umiejscowienia oraz rodzaju choroby, która pojawić się może już w okresie życia płodowego, ale niestety także w każdej innej fazie życia.

Genodermatozy stanowią grupę rzadko występujących schorzeń skóry, których podłożem są zaburzenia genetyczne w postaci mutacji. Stanowią one przyczynę nieprawidłowości w ścieżkach transkrypcyjnych, zaburzając odpowiednie funkcjonowanie narządu, jakim jest skóra. Diagnostyka molekularna stanowić powinna podstawę w potwierdzaniu rozpoznania oraz w planowaniu procesu diagnostycznego, jednak na chwilę obecną wiedza medyczna dotycząca tych kwestii jest niewystarczająca i konieczna do pogłębiania w dalszych badaniach klinicznych.

Szacuje się, że łuszczyca dotyka co pięćdziesiątą osobę na świecie – daje to nam ogromną pulę chorych, którzy wymagają specjalistycznej opieki. Łuszczyca dotyka zarówno skóry, jak również paznokci, owłosionej skóry głowy, a nawet stawów. Chorobę charakteryzuje przewlekły przebieg, co wiąże się z czasową remisją i nawrotami choroby. Chorują wszyscy – kobiety, mężczyźni, dzieci, dorośli i starsi. Co ciekawe, na łuszczycę nie chorują mieszkańcy Dalekiego Wschodu, Afryki Zachodniej i Eskimosi – sugeruje to więc, że występowanie choroby może być uwarunkowane genetycznie u mieszkańców naszej szerokości geograficznej.

Wyprysk to choroba skóry, która związana jest nie tylko z pojawianiem się na ciele nieestetycznych zmian skórnych, ale i z uporczywymi objawami, takimi jak np. silny świąd. Od lat poszukuje się więc zarówno skutecznych metod leczenia tego problemu, jak i czynników, które mogą redukować ryzyko jego wystąpienia. O związku pomiędzy karmieniem piersią a występowaniem wyprysku u dzieci wspominano ostatnio na zjeździe American Academy of Allergy, Asthma and Immunology.

Ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa zaliczana jest do rzadko występujących chorób, które związane są z podniesieniem poziomu leukocytów we krwi. Co jest przyczyną choroby i jak ją leczyć?

Coraz więcej badań naukowych potwierdza silny związek łuszczycy z celiakią, czyli trwałą nietolerancją glutenu. Choroba trzewna częściej dotyka bowiem osób, u których występuje dodatkowe schorzenie o podłożu autoimmunologicznym – np. choroba Hashimoto, reumatoidalne zapalenie stawów albo właśnie łuszczyca. Czy to oznacza, że łuszczycę można leczyć dietą bezglutenową? W wielu przypadkach okazuje się, że tak!

Skutkiem stosowania produktów leczniczych może być pojawienie się negatywnych skutków ubocznych – jednym z nich jest zespół DRESS znany jako zespół nadwrażliwości podczas stosowania niektórych produktów leczniczych.

Schorzenia dermatologiczne często przybierają formę chorób przewlekłych, oddziałując tym samym na jakość życia chorującego oraz na jego psychikę. Zależności pomiędzy tymi dwoma sferami życia – fizycznością oraz psychiką – są stwierdzone. Zarówno psychika oddziałuje na ciało, mogąc generować powstawanie schorzeń dermatologicznych, jak i stan fizyczny ma duży wpływ na psychikę. Szczególne znaczenie ma to dla wieku dziecięcego, kiedy dochodzi do kształtowania się nawyków, które często towarzyszą człowiekowi w toku jego życia.

Łojotok, najogólniej mówiąc, związany jest z nadmierną produkcją łoju przez gruczoły łojowe. W pewnych okresach życia – np. krótko po przyjściu na świat i w okresie dojrzewania – łojotok jest wręcz spodziewany, w innych jednak przypadkach łojotok może być spowodowany m.in. zaburzeniami hormonalnymi oraz niedoborami różnych ważnych składników odżywczych. Kiedy więc wystąpienie łojotoku powinno zostać skonsultowane z lekarzem i jakie są możliwości leczenia tego problemu?

Łuszczyca to przewlekła choroba, w której podstawowym problemem są zmiany skórne. U chorych na tę jednostkę wykorzystuje się różne metody leczenia – pomocne są zarówno leki stosowane miejscowo (np. preparaty o działaniu złuszczającym), jak i przyjmowane doustnie leki o działaniu ogólnoustrojowym. Okazuje się jednak, że duży wpływ na stan pacjentów z łuszczycą może mieć również i stosowana przez nich dieta.