Sarkoidoza

Etiologia nie jest znana. W przebiegu tego schorzenia może dojść do zajęcia wielu narządów, jednak najczęściej zmiany obejmują płuca, typowo występuje wtedy powiększenie węzłów chłonnych we wnękach płuc w połączeniu ze zmianami miąższowymi. Czasem stwierdza się również powiększenie wątroby i śledziony, może dojść do zajęcia układu ruchu, narządu wzroku, serca, ośrodkowego układu nerwowego, a u części pacjentów również pojawiają się zmiany skórne. Towarzyszyć temu mogą objawy ogólne czyli zmęczenie, osłabienie, utrata masy ciała oraz podwyższona temperatura. W przypadku gdy początek choroby jest nagły z gorączką, bólem stawów, rumieniem guzowatym i powiększonymi węzłami chłonnymi wnęk określa się to mianem zespołu Löfgrena.

U około 30 % pacjentów choroba dotyczy tylko skóry. Zmiany przyjmują postać zmian guzkowych lub płaskich nacieków.

Istnieje kilka postaci „sarkoidozy skórnej”:

• postać typu rumienia guzowatego
• postać odmrozinowa z sinoczerwonymi naciekami głównie na skórze twarzy i rąk
• postać drobnoguzkowa, zajęta jest wówczas głównie skóra twarzy
• postać naczyniowa, która częściej rozwija się u kobiet, sinawe zmiany rozwijają się najczęściej na skórze twarzy i na nosie.

U około 80 % pacjentów zmiany samoistnie zanikają w ciągu dwóch lat od rozpoznania. Zmiany skórne ustępują bez pozostawienia blizn. W pozostałych przypadkach choroba przyjmuje formę przewlekłą.

Czym jest sarkoidoza?, fot. panthermedia

Podstawowymi lekami, jakie stosowane są w terapii sarkoidozy to kortykosteroidy. Leczenie ogólne zalecane jest w przypadku zajęcia narządów wewnętrznych oraz gdy zmiany skórne są rozległe. W początkowym okresie choroby z zajęciem jedynie skóry lub ze zmianami w obrębie wnęk płucnych leczenie nie jest konieczne, ponieważ zmiany mogą wówczas cofnąć się samoistnie - ma to miejsce w ok. 60 % przypadków. Można wówczas jedynie rozważyć leczenie miejscowe, w postaci maści.