Łysienie androgenowe – jak z nim walczyć?

Spis treści:

1. Czym jest łysienie?
2. Łysienie androgenowe
3. Postawienie diagnozy
4. Inne typy łysienia
5. Degradujący stres
6. Jak walczyć z łysieniem?
7. Zabiegi w gabinecie kosmetycznym

Włosy, w dzisiejszych czasach, pełnią przede wszystkim funkcje ozdobną, dodającą uroku co jednocześnie wielokrotnie staje się cechą determinującą poczucie piękna, szczególnie w przypadku kobiet. Nie bez znaczenia pozostają więc problemy schorzeń skóry głowy oraz włosów, zmieniające ich wygląd oraz powodujące ich wypadnie, czy też łysienie, które uznawane jest za uciążliwy defekt. By podjąć problem, należy mieć świadomość tego, iż u człowieka, różne włosy rosną w różnym tempie, czyli mają zróżnicowany cykl włosowy, na który składają się 3 fazy:

• faza wzrostu włosa,
• faza przejściowa, 
• faza spoczynkowa.[1]

Czym jest łysienie?

Łysienie jest procesem wypadania włosów, które może mieć charakter trwały- bliznowaciejący lub przejściowy, odwracalny. W zależności od rozległości tego problemu możemy mówić zarówno o łysieniu uogólnionym lub ograniczonym do pewnych obszarów lub różnej wielkości ognisk i lokalizacji. Wśród najczęściej spotykanych typów łysienia wymienia się łysienie androgenowe (zależne od androgenów), przewlekłe łysienie telogenowe, które uwarunkowane jest wieloczynnikowo oraz łysienie plackowate.

Łysienie androgenowe

Jest to najczęstsza postać łysienia, występująca zarówno u mężczyzn (około 80%), jak i u kobiet (około 60%). Głównym mechanizmem jaki oddziałuje w tego typu łysieniu, jest oddziaływanie androgenów na mieszki włosowe w taki sposób, iż powodują ich kurczenie się a co za tym idzie, powodują że włosy staja się cieńsze, aż przybierają meszkowatą postać. Problem ten jest uwarunkowany genetycznie i zależny od metabolizmu testosteronu. U kobiet, problem ten jest nieco rzadszy, głównie ze względu na mniejsze stężenie androgenów w organizmie. Warto jednak zwrócić uwagę, iż niezależnie od płci, różne obszary ciała, są w różnym stopniu wrażliwe na działanie androgenów (najbardziej problematycznym obszarem są okolice czołowe, najmniej na androgeny natomiast reagują mieszki włosowe w okolicy potylicznej oraz mieszki włosowe rzęs). [1]

Łysienie typu męskiego jest diagnozowane w aż 95% wszystkich przypadków łysienia, co stanowi o rozległości tego problemu. Jest ono również bardzo dużym problemem natury psychologicznej, gdyż powoduje znaczące obniżenie jakości życia osoby, która zmaga się z tą dolegliwością. Etiologia tego schorzenia odnosi się głównie do predyspozycji genetycznych, wieku oraz poziomu androgenów w organizmie.

Łysienie androgenowe jest dziedziczone autosomalnie dominująco, przy czym ekspresja genu ma charakter zmienny lub może mieć charakter wielogenowy. Androgeny, czyli hormony odpowiedzialne za rozwój łysienia, warunkują pojawianie się włosów w określonych miejscach (takich jak broda czy tułów) a zanikanie w innych obszarach ciała, gdyż różne obszary ludzkiego ciała, mają różną wrażliwość na działanie androgenów. [2]

Postawienie diagnozy

By lekarz mógł trafnie postawić diagnozę, niezbędne jest rozpoczęcie procesu szczegółowym i dokładnym wywiadem oraz badaniem przedmiotowym. Co więcej, choroba ta ma charakterystyczny obraz kliniczny, dając charakterystyczne objawy. By diagnozę potwierdzić, należy upewnić się czy początek choroby nastąpił po okresie dojrzewania, czy łysienie przebiega w sposób symetryczny na zasadzie cofnięcia linii skroniowo- czaszkowych lub też obserwuje się przerzedzenie włosów na szczycie głowy, czy włosy są cieńsze i krótsze oraz czy istnieją predyspozycje genetyczne u pacjenta, które mogą być powodem jego choroby. Ocena histopatologiczna wskazuje na znacznie obniżoną liczbę mieszków włosowych oraz włosów terminalnych na rzecz podwyższonej ilości mieszków meszkowych oraz znaczą liczbę pasm włóknistych. Chorzy mogą zmagać się również ze stanem zapalnym zbliżonym do liszaja w okolicach mieszków włosowych, co jest wynikiem odpowiedzi organizmu, który rozpoznaje mieszki jako nieprawidłowe i podejmuje próbę ich zniwelowania.

Problem łysienia fot. panthermedia

Leczenie łysienia androgenowego nie zawsze przynosi pożądany skutek, jednak w znacznym stopniu pomaga opóźnić jego rozwój. Warto również zwrócić uwagę, iż w przypadku leczenia łysienia androgenowego, duże znaczenie ma dieta a w szczególności zapewnienie odpowiedniej podaży białka oraz unikanie leków, które w negatywny sposób wpływają na włosy (np. retinoidy). [2]

Inne typy łysienia

Łysienie plackowate charakteryzuje się ogniskową utratą włosów. Problem ten może dotykać osób obojga płci oraz w każdym wieku, stąd jest to dolegliwość z którą borykają się nie tylko dorośli ale również dzieci. Uważa się, że przyczyn rozwoju łysienia plackowatego należy upatrywać w podłożu autoimmunologicznym, przy czym jest ono częste u osób, które cierpią już na inną chorobę autoimmunologiczną (jak np. AZS czy bielactwo). Specjaliści badając procesy etiopatogentyczne tego schorzenia, nie wykluczają jednak, iż może mieć ono również podłoże genetyczne jak również zwracają uwagę na rolę stresu w rozwoju tej choroby. Stres jest czynnikiem, który może powodować silne zaburzenia emocjonalne i może również przyczynić się do rozwoju łysienia plackowatego u osób, które mają predyspozycje genetyczne, jednak rola stresu w rozwoju tej choroby, na chwilę obecną jest niejasna i niejednoznaczna.

Łysienie telogenowe jest formą utraty włosów, najczęstszą zaraz po łysieniu typu męskiego i najczęściej występującą u kobiet. Objawia się ono ogólnym przerzedzeniem włosów na całej skórze głowy. W pojedynczych przypadkach może mieć ono ograniczać się do pewnego obszaru, jednak taka forma jest rzadko występującą. Objawy w postaci wypadania włosów, pojawiają po okresie utajenia, czy po około 3, 4 miesiącach od zadziałania czynniki wywołującego. Zazwyczaj wypadanie włosów ustępuje samoistnie po tym jak czynnik drażniący przystaje działać. Zapadalność przypada na okres pomiędzy 30stym a 40stym rokiem życia, jednak nie jest wykluczona możliwość pojawienia się choroby w innym wieku. Z klinicznego punku widzenia, rozwój łysienia telogenowego jest wieloczynnikowy, jednak specjaliści nie określili ich jednoznacznie i w sposób pewny. Zakłada się, że przyczynami rozwoju mogą być takie czynniki jak ciąża, choroby w których przebiegu występują stany gorączkowe, drastyczne diety, niedoczynność tarczycy oraz stres. Źródeł rozwoju tej choroby upatruje się również w stosowanych lekach np. w lekach antykoncepcyjnych, przeciwcholesterolowych, przeciwkrzepliwych czy psychotropowych.

Inną formą łysienia jest łysienie bliznowaciejące, w którym dochodzi do degradacji mieszka włosowego oraz powstania blizny, co prowadzi co całkowitej utraty włosów. Zazwyczaj ma ono postać miejscową, zogniskowaną, jednak może przybierać formę rozsianą i przypominać typ łysienia telogenowego. Wśród najczęstszych przyczyn rozwoju tego typu łysienia wymienia się liszaj płaski, głębokie infekcje bakteryjne oraz grzybicze, urazy oraz kiłę. Jest to więc schorzenie towarzyszące innej chorobie. W przebiegu leczenia niezbędne jest więc zdiagnozowanie choroby pierwotnej oraz podanie jej terapii, natomiast głównym celem leczenia w przypadku łysienia bliznowaciejącego jest ograniczenie jego rozwoju oraz skutków. [1]

Degradujący stres

Oprócz wyżej wymienionych schorzeń należy jednak wspomnieć o roli stresu w procesie wypadania włosów, a mianowicie. Skóra głowy posiada sieć naczyń włosowatych, które dostarczają każdej komórce naszego ciała tlen oraz niezbędne substancje odżywcze. Stres jej reakcją, która powoduje obkurczenie naczyń włosowatych, a co za tym idzie powoduje zmniejszenie ilości dostarczanego tlenu oraz substancji do komórek naszego ciała, w tym również do mieszków włosowych, powodując ich osłabienie.

Jak walczyć z łysieniem?

Istnieje jednak wiele metod, ty walczyć z wypadającymi włosami. Jedną z propozycji są suplementy diety stanowiące doraźną pomoc w poprawie unaczynienia skóry głowy oraz pobudzeniu mikrokrążenia. Innym sposobem na poprawę kondycji włosów są regularne masaże skóry głowy, jak również stosowanie olejków (np. łopianowego). Należy również zwrócić uwagę na dietę, by nie była uboga w takie mikroelementy jak cynk, proteiny czy żelazo.

Zabiegi w gabinecie kosmetycznym

Na pomoc przychodzą również gabinety kosmetyczne, które oferują, między innymi, zabieg obstrzykiwania skóry głowy mieszankami preparatów wspomagających (mezoterapia).
W przypadku problemu z łysieniem, który jest bardziej nasilony, zastosować można intradermoterapię własnym osoczem bogatopłytkowym. Jest to zabieg silnie stymulujący i dostarczający czynników wzrostu cebulkom włosowym. Zabieg polega na obstrzykiwaniu skóry głowy, preparatem uzyskiwanym z naszej własnej krwi.

Łysienie fot. panthermedia

Karboksyterpia, czyli metoda leczenia za pomocą dwutlenku węgla, doskonale się sprawdza w przypadku wypadania włosów, gdyż cząsteczki dwutlenku węgla, podawany podskórnie, rozszerza naczynia krwionośne, usprawniając przepływ tlenu oraz niezbędnych substancji odżywczych do cebulek włosa.

W przypadkach kiedy problemem, oprócz wypadania włosów jest również stan zapalny skóry głowy, rozwiązaniem jest terapia z zastosowaniem komórek regeneracyjnych (macierzystych). Zabieg ten wykonuje się jednorazowo z wykorzystaniem, przygotowanych wcześniej, pobranych z krwi pacjenta komórek macierzystych. [3]